1-1-تفرقه افکنى در دشوارترین موقعیت
حدود چهار قرن، براى جهان اسلام، سخت ترین دوران بود. ابن تیمیه عقیده ی خود را درباره ی صفات خبرى، مانند اِستوای )ایستادنِ( خدا، یدالله و عین الله هنگامى ابراز کرد که مسلمانان،جنگ صلیبى را در سال ۶۹۰ پشتِ سر نهاده و با میلیو نها کشته و مجروح و آواره، رو به رو بودند. غازان خان، پادشاه مشهور ایلخانى، نیز درصددِ فتح شام و مصر بود.
در چنین زمان حساسى بود که وى افکار خود را نشر داد و عالمان و فقیهان را ضدّ خود،شوراند . با اینکه ابن کثیر، شاگرد مکتب اوست و آشکارا از وى طرفدارى مى کند، نتوانسته است بر حقایق پرده افکنَد و اتفاق عالِمان را بر انحراف او نادیده بگیرد. در طول تاریخ، شخصیت هاى بزرگى از اهل سنّت، در نقد عقاید وى کتاب نوشته یا با او مناظره کرده اند که متن مناظر ههایشان در کتاب های تاریخی محفوظ است. اسامى برخى از این گروه، ازاین قرار است:شیخ صفى الدین هندى ارموى ) ۶۴۴ تا ۷۱۵ (؛ شمس الدین محمد بن احمد ذهبى ) ۷۴۸ (؛ شهاب الدین یوسف احمد بن حجر عسقلانى ) ۸۵۲)؛ شهاب الدین بن حجر هیتمى ) ۹۷۳ (؛ ملا علی قارى حمقى ) ۱۰۱۶ (؛یوسف بن اسماعیل بن یوسف نبهانى ) ۱۲۶۵ تا ۱۳۵۰ (؛ شیخ محمد ابوزهره ) ۱۳۱۶ تا ۱۳۹۶ (.
ابن بطوطه، جهانگرد قرن هشتم، مى نویسد که ابن تیمیه روز جمعه در یکى از مساجد،مشغول وعظ بود. ازجمله گفتار او چنین بود:«خداوند ]از عرش[ به آسمان نخست فرود مى آید؛مانند فرودآمدنِ من از منبر.»این سخن را بگفت و یک پله از منبر پایین آمد. در این هنگام فقیهى مالکى، به نام ابن الزهرا، به مقابله برخاست و سخن او را رد کرد. مردم به طرفدارى از ابن تِیمیه برخاستند و فقیه معترض را با مشت و کفش زدند .
این نمونه اى از عقاید اوست که شاهد عینىِ کاملاً بى طرف، با گوش خود
نظرات شما عزیزان: